Holidays are the second name for happiness.

They remind me of my early childhood days, when I used to stick my face on the window in hope to see Santa Clause or at least his footsteps in the snow.

I remember the snow footsteps that my father did around the house, before I woke up just to fulfill the magic, and in front of my eyes I could imagine the reindeers carrying the sleight filled with presents.

Still sleepy I tried reliving that dream and excitement, my parents kept filling that fantasy just to keep make sure that magic lasts long in my memories.

The crown of my childhood memories connected with the holidays and Santa Clause was the trip that we took for Christmas a couple of years ago to Rovaniemi and the visit to Santa Clause’s Village in Lapland, Finland. Maybe I’ll collect the courage to talk about that in one of my next posts or some other Christmas to take you to that special story that I will remember forever and will always remind me of the holiday feeling.

Today my blog is inspired by my home in Bitola. That I came for the holidays back from London, just to be reminded of the feeling of Christmas and the love in everyone of us and the feeling of safety and fulfillness we have at home when we are around our closest and most loved ones.

One of our most important traditions at home besides decorating is making of a Gingerbread House, baking and decorating it. Something that I always do with my father. My mother is the one that organizes everything well and makes sure we have everything, and is behind the camera to capture this moments.

So don’t ruin the dreams and imagination of your children, if you need even put on a Santa Clause costume, overdose with Christmas cookies, jump in the snow if there is any, laugh with your children no matter how serious you or your jobs are. The superpower of my parents is how they keep the child in them alive and taught me to never lose the child inside of me.

And that magical spark that they spread contagiously, even with this ginger bread houses that every year look different, they are planned and made in hours filled with fun and joy.

Празниците се второто име за радоста.

Ме потсетуваат на деновите од раното детство кога на прозорците го лепев лицето со цел да го здогледам Дедо Мраз или барем неговите траги во снегот.

Се сеќавам на снежните стапалки кои татко ми ги правеше низ куќата, пред да се разбудам со цел да ми ја долови магијата, а јас пред очите ги имав заузданите ирваси со санки полни со подароци.

Додека нерасонета сум се обидувала да го почувствувам тој занес и возбуда, родителите ми ја поткрепуваа таа фантазија со цел таа магија долго да трае во моите сеќавања.

Круна на моите рани детски спомени со празниците и Дедо Мраз беше вистинската посета на Рованиеми и селото на Дедо Мраз во Лапонија, Финска за еден Божик пред неколку години. Можеби ќе се охрабрам во некој следен пост или за некој следен Божик да ве прошетам низ таа посебна приказна која ќе ја паметам вечно и асоцира на празнично чувство што те следи засекогаш.

Денес мојот блог е инспириран од мојот дом во Битола, каде се вратив за празниците од Лондон со цел, тој дух на Божик и раѓањето на љубовта во сите нас да не потсети на таа лична сигурност и исполнетост која ја имаме во домот со најблиските и најсаканите.

Една од нашите најважни традиции дома покрај украсувањето е правењето на куќарката од миризливо тесто со цимет и ѓумбир, печењето и на крај украсувањето. Потфат кој одсекогаш го правам со мојот татко. Мајка ми е таа која само се добро ќе организира се што ни е потребно и ќе фотографира за да го овековечи овој миг.

Затоа, не ги уништувајте соништата на Вашите деца, ако треба облечете и костим од Дедо Мраз, предозирајте се со божикни колачиња, скокајте по снегот ако го има, засмејувајте ги своите деца и колку да сте сериозни и одговорни во своите професии или како родители, не го разбирајте животот премногу испеглано. Супермоќта на моите родители е начинот на кој го сочувале детето во себе и ме научиле детето во себе никогаш да не го изгубам.

И таа волшебно светлива искра да ја шират заразно, па макар и со овие куќарки кои секоја година изгледаат поинаку, се планираат и изведуваат со многу часови занес.